برگزیده ای از اشعار سهراب سپهری

به زمين

افتاد . و چه پژواكي كه شنيد اهريمن. و چه لرزي كه دويد از بن غم تا به بهشت.

من در خويش ، و كلاغي لب حوض.

خاموشي، و يكي زمزمه ساز.

تنه تاريكي ، تبر نقره نور.

و گوارايي بي گاه خطا. بوي تباهي ها، گردش زيست.

شب دانايي. و جدا ماندم : كو سختي پيكرها، كو بوي زمين، چينه بي بعد پري ها؟

اينك باد، پنجره ام رفته به بي پايان . خوني ريخت، بر سينه من ريگ بيابان باد!

چيزي گفت، و زمان ها بر كاج حياط ، همواره وزيد و وزيد. اينهم گل انديشه ، آنهم بت دوست.

ني ، كه اگر بوي لجن مي آيد، آنهم غوك ، كه دهانش ابديت خورده است.

ديدار دگر، آري : روزن زيباي زمان.

ترسيد، دستم به زمين آميخت. هستي لب آيينه نشست، خيره به من : غم ناميرا.

بودهي - Bodhi

آني بود ، در ها وا شده بود .

برگي نه ، شاخي نه ، باغ فنا پيدا شده بود.

مرغان مكان خاموش ، اين خاموش ، آن خاموش . خاموشي

گويا شده بود.

آن پهنه چه بود : با ميشي ، گرگي همپا شده بود.

نقش صدا كم رنگ ، نقش ندا كم رنگ .پرده مگر تا

شده بود؟

من رفته ، ما بي ما شده بود.

زيبايي تنهاشده بود.

هر رودي ، دريا،

هر بودي ، بودا شده بود.

تا

بالارو ، بالارو. بند نگه بشكن، و هم سيه بشكن.

- آمده ام ، آمده ام، بوي دگر مي شنوم، باد دگر مي گذرد.

روي سرم بيد دگر، خورشيد دگر.

- شهر توني ، شهر توني ،

مي شنوي زنگ زمان : قطره چكيد. از پي تو ، سايه دويد.

شهر تو در كوي فراترها ، دره ديگرها.

- آمده ام، آمده ام، مي لغزد صخره سخت، مي شنوم آواز درخت.

- شهر توني ، شهر توني ،

خسته چرا بال عقاب؟ و زمين تشنه خواب؟

و چرا روييدن، روييدن، رمزي را بوييدن؟

شهر تو رنگش ديگر. خاكش ، سنگش ديگر.

- آمده ام ، آمده ام، بسته نه دروازه نه در، جن ها هر سو بگذر.

و خدايان هر افسانه كه هست. و نه چشمي نگران، و نه نامي ز پرست.

- شهر توني ، شهر توني ،

در كف ها كاسه زيبايي، بر لبها تلخي دانايي.

شهر تو در جاي دگر ، ره مي بر با پاي دگر.

- آمده ام، آمده ام ، پنجره ها مي شكفند.

كوچه فرو رفته به بي سويي، بي هايي، بي هويي.

- شهر توني ، شهر توني ،

در وزش خاموشي ، سيماها در دود فراموشي.

شهر ترا نام دگر، خسته نه اي ، گام